قرار

قرار بود دلت به پشتوانه دلم گرم باشد قرار دیگری نبود... 



گفته بودی

خطرناک ترین سلاح کشتار جمعی

همش تقصیر برادران رایت بود...
اگر بدترین اختراع دنیا را انجام نمی دادند، اگر دلشان هوای پرواز نمی کرد و آن لعنتی بزرگ را نمی ساختند،
اگر سختی سفر به دورترین نقاط دنیا با آن غول بزرگ آهنی فقط نشستن به مدت زیاد نبود،
هیچکس!! هیچکس هوس سفر به سرش نمی زد!!
تصور کن... کدام انسان حاضر می شد با چهارپا و حتی ماشین و کشتی این مسافت را طی کند؟
اگر آن لعنتی ساخته نمی شد؟ اگر هواپیمایی نبود؟
 چه کسی به فکر ساختن فرودگاه می افتاد؟
اگر فرودگاه ساخته نمی شد، کی مجبور بودیم بغضمان را در فرودگاه لعنتی امام فرو بخورانیم تا دوستمان با خاطره تلخ ترکمان نکند؟
چرا؟ چرا در تمام این سال ها هیچکس از برادران رایت به دلیل جنایت علیه بشریت شکایت نکرد؟
جنایت از این بزرگتر؟
 هواپیمای مسافربری خطرناک ترین سلاح کشتار جمعی است، قلب انسان ها را زنده به گور می کند! مگر دل ما چقدر بزرگ است که بتواند این همه راه را برود آن سوی دنیا، و ما بمانیم این سوی دنیا؟
باید یکی پیدا بشود و تمام فرودگاه های جهان را از بین ببرد، هواپیماها خود از بین خواهند رفت!!